Mensen links, rechts en in het midden springen kwistig om met de term 'dekolonisatie'. Universiteitscampussen zeggen dat ze curricula dekoloniseren en bedrijven - de werkplek. Maar echte dekolonisatie is een kwestie van land, soevereiniteit en zelfbeschikking.

Recent hebben drie Afrikaanse landen - Burkina Faso, Mali en Niger - revolutionaire stappen gezet om precies dat te bereiken. Ze hebben de Westerse troepen die hun grondgebied bezetten verdreven en de uitbuitende contracten met multinationals verscheurd.

Nu gaat het trio verder met de bouw van kerncentrales, goudraffinaderijen, zonnepanelenvelden en andere cruciale ontwikkelingsprojecten. Deze zijn van vitaal belang want tot nu toe hebben de mensen in de drie Sahel-landen bijvoorbeeld weinig toegang tot elektriciteit terwijl Frankrijk 15 procent van zijn uranium (dat elektriciteit opwekt) tegen spotprijzen uit Niger haalt.

Het Westen kan er duidelijk niet tegen als Afrikanen voor zichzelf opkomen. Dus hebben de EU en de VS sancties opgelegd aan Mali waarbij Brussel het ook gemunt heeft op Niger. Er zijn meerdere destabilisatiepogingen geweest in een poging om de leiders van de Alliantie van Sahelstaten (een wederzijds samenwerkings- en defensiepact tussen de drie, nu opgewaardeerd tot een confederatie) uit de weg te ruimen - in het bijzonder moordpogingen in Burkina Faso.

Dus hoewel het belangrijk is om curricula en werkplekken te dekoloniseren, moeten we, als we de strijd serieus nemen, de verworvenheden van de volkeren in de Sahel verdedigen.