.
Nigeria's Dangote versus buitenlandse oliemaatschappijen als Shell en TotalEnergies
Bron: African Stream
Er loopt een vrij rechte lijn van koloniale uitbuiting naar hedendaags neokolonialisme. Weinig Afrikaanse landen verwerken zelf hun eigen grondstoffen. In plaats daarvan wordt de waarde elders toegevoegd en worden de eindproducten opnieuw geïmporteerd wat vooral buitenlandse bedrijven ten goede komt. Multinationals hebben enorme economische en politieke macht in de Afrikaanse landen na de onafhankelijkheid. Een koloniaal overblijfsel waarbij ze deelnemen aan illegale kapitaalvlucht, lage royalty's en lage belastingtarieven betalen, weinig lokale werkgelegenheid bieden en de vernietiging van lokale industrieën uitlokken.
Toen de rijkste man van Afrika, Aliko Dangote, aankondigde dat Nigeria hogerop zou komen in de waardeketen en dat hij een raffinaderij van 20 miljard dollar en 650.000 vaten per dag zou bouwen die in de binnenlandse behoeften zou voorzien en naar de rest van Afrika zou exporteren, de eeuwenoude afhankelijkheid zou beëindigen van het land van wereldwijde oliegiganten sloegen lokale importeurs en staatsregulatoren - die decennialang comfortabel in de zakken van die giganten hebben geleefd - tilt.
Pogingen om het lokale project te saboteren, de grootste raffinaderij op één spoor ter wereld, werden al snel opgezet. De Dangote-raffinaderij, die een bedreiging vormt voor het lucratieve marktaandeel van raffinageproducten in het Westen, heeft moeite om genoeg grondstoffen van Nigeriaanse ruwe olie te krijgen. Enkele van Europa's grootste raffinaderijen, zoals Shell en TotalEnergies, zijn eigendom van buitenlandse oliemaatschappijen en hebben Nigeria's oliebronnen in een wurggreep. Ze weigerden in wezen om ruwe olie aan de Dangote raffinaderij te verkopen en drongen aan op een premie van 6 boven de marktprijs - waardoor de raffinaderij gedwongen werd om ruwe olie tegen een hogere prijs uit Brazilië en de Verenigde Staten te importeren.
Het lijkt erop dat het doel is om ervoor te zorgen dat de Dangote raffinaderij faalt, zodat Nigeria ruwe olie blijft exporteren en geraffineerde producten blijft importeren, waardoor het afhankelijk blijft van buitenlandse oliemaatschappijen, zoals het al tientallen jaren is.
Toen de rijkste man van Afrika, Aliko Dangote, aankondigde dat Nigeria hogerop zou komen in de waardeketen en dat hij een raffinaderij van 20 miljard dollar en 650.000 vaten per dag zou bouwen die in de binnenlandse behoeften zou voorzien en naar de rest van Afrika zou exporteren, de eeuwenoude afhankelijkheid zou beëindigen van het land van wereldwijde oliegiganten sloegen lokale importeurs en staatsregulatoren - die decennialang comfortabel in de zakken van die giganten hebben geleefd - tilt.
Pogingen om het lokale project te saboteren, de grootste raffinaderij op één spoor ter wereld, werden al snel opgezet. De Dangote-raffinaderij, die een bedreiging vormt voor het lucratieve marktaandeel van raffinageproducten in het Westen, heeft moeite om genoeg grondstoffen van Nigeriaanse ruwe olie te krijgen. Enkele van Europa's grootste raffinaderijen, zoals Shell en TotalEnergies, zijn eigendom van buitenlandse oliemaatschappijen en hebben Nigeria's oliebronnen in een wurggreep. Ze weigerden in wezen om ruwe olie aan de Dangote raffinaderij te verkopen en drongen aan op een premie van 6 boven de marktprijs - waardoor de raffinaderij gedwongen werd om ruwe olie tegen een hogere prijs uit Brazilië en de Verenigde Staten te importeren.
Het lijkt erop dat het doel is om ervoor te zorgen dat de Dangote raffinaderij faalt, zodat Nigeria ruwe olie blijft exporteren en geraffineerde producten blijft importeren, waardoor het afhankelijk blijft van buitenlandse oliemaatschappijen, zoals het al tientallen jaren is.
Terug