.
Chàvez: V.S. kunnen zich niet bemoeien met verenigd zuidelijk halfrond
Bron: African Stream
De geschiedenis van Afrika staat bol van voorbeelden van progressieve leiders en regeringen die omver werden geworpen en soms vermoord in door het Westen geïnitieerde militaire coups. Voorbeelden hiervan zijn Thomas Sankara van Burkina Faso en Patrice Lumumba van de Democratische Republiek Congo. Het omverwerpen van progressieve leiders is een goed gedocumenteerde imperialistische tactiek die de afgelopen decennia overal in het Zuiden is toegepast.
Venezuela is een land dat al lange tijd het doelwit is van agressie van buitenaf. Op dit moment zien we pogingen van het Westen om de uitslag van de verkiezingen van 28 juli in diskrediet te brengen - simpelweg omdat ze niet in het voordeel uitvielen van de door de VS gesteunde oppositie.
Dit is niet de eerste keer dat dergelijke complotten worden gesmeed tegen de Latijns-Amerikaanse natie. Sinds 1999, toen wijlen de Venezolaanse revolutionair Hugo Chàvez tot president werd gekozen en een campagne begon om een einde te maken aan de parasitaire controle van de olie-industrie van het land door Amerikaanse multinationals, zijn er verschillende couppogingen geweest tegen hem en zijn opvolger, Nicolas Maduro.
Een van die pogingen was de staatsgreep van 2002, waarbij Chàvez tijdelijk uit de macht werd gezet door oppositieleden en militairen. Hij kwam echter 47 uur later weer aan de macht nadat een miljoen burgers naar het presidentieel paleis waren gemarcheerd om zijn terugkeer te eisen.
In 2004 probeerde de oppositie opnieuw Chàvez van de macht te verdrijven, dit keer via een 'terugroepreferendum'. Ook deze poging mislukte, want de burgers stemden massaal voor het behoud van Chàvez aan het roer.
In dit filmpje, opgenomen tijdens een bijeenkomst die Chàvez een paar maanden voor dat referendum in de hoofdstad Caracas toesprak, suggereert hij dat de VS samenspant om niet alleen hemzelf maar ook andere progressieve leiders in de hele regio ten val te brengen. Hij dringt er bij de mensen in het Zuiden op aan om zich te verenigen en zegt dat dit de enige manier is om het imperialisme te verslaan.
Voorzichtig zegt hij ook dat er na verloop van tijd overal in het Zuiden nieuwe revolutionaire leiders zullen opstaan. In de afgelopen jaren hebben we precies dat gezien in plaatsen als Burkina Faso, Mali en Niger.
Venezuela is een land dat al lange tijd het doelwit is van agressie van buitenaf. Op dit moment zien we pogingen van het Westen om de uitslag van de verkiezingen van 28 juli in diskrediet te brengen - simpelweg omdat ze niet in het voordeel uitvielen van de door de VS gesteunde oppositie.
Dit is niet de eerste keer dat dergelijke complotten worden gesmeed tegen de Latijns-Amerikaanse natie. Sinds 1999, toen wijlen de Venezolaanse revolutionair Hugo Chàvez tot president werd gekozen en een campagne begon om een einde te maken aan de parasitaire controle van de olie-industrie van het land door Amerikaanse multinationals, zijn er verschillende couppogingen geweest tegen hem en zijn opvolger, Nicolas Maduro.
Een van die pogingen was de staatsgreep van 2002, waarbij Chàvez tijdelijk uit de macht werd gezet door oppositieleden en militairen. Hij kwam echter 47 uur later weer aan de macht nadat een miljoen burgers naar het presidentieel paleis waren gemarcheerd om zijn terugkeer te eisen.
In 2004 probeerde de oppositie opnieuw Chàvez van de macht te verdrijven, dit keer via een 'terugroepreferendum'. Ook deze poging mislukte, want de burgers stemden massaal voor het behoud van Chàvez aan het roer.
In dit filmpje, opgenomen tijdens een bijeenkomst die Chàvez een paar maanden voor dat referendum in de hoofdstad Caracas toesprak, suggereert hij dat de VS samenspant om niet alleen hemzelf maar ook andere progressieve leiders in de hele regio ten val te brengen. Hij dringt er bij de mensen in het Zuiden op aan om zich te verenigen en zegt dat dit de enige manier is om het imperialisme te verslaan.
Voorzichtig zegt hij ook dat er na verloop van tijd overal in het Zuiden nieuwe revolutionaire leiders zullen opstaan. In de afgelopen jaren hebben we precies dat gezien in plaatsen als Burkina Faso, Mali en Niger.
Terug