China en Rusland verslaan de VS in Afrika volgens president Felix Tshisekedi van de Democratische Republiek Congo, die in een recent interview zei dat het verschil zit in de houding, of het gebrek daaraan. Het Westen is hautain en paternalistisch in de omgang met Afrika en de Afrikanen. Erger nog, hun leiders zeggen het ene en doen meestal het tegenovergestelde. Neem het concept van persvrijheid (Julian Assange en Gonzalo Lira) en objectiviteit (ultra passieve houding t.o.v. Israëlische genocide op Palestijnen en extreem aggressieve houding t.o.v. Khadaffi zonder dat er reeds sprake was van een aanval op het opstandige Benghazi) als voornaamste voorbeelden. Westerse 'journalisten' en opiniemakers blijven hun ongenoegen schor schreeuwen over de correcte Venezolaanse verkiezingsresultaten, terwijl ze in vergelijking zo stil zijn als een kerkmuis over de Franse ondermijning van hun eigen verkiezingsresultaten.

Rusland en China baseren hun internationale betrekkingen en samenwerking op het principe van zich niet te mengen in interne aangelegenheden van andere landen. Veel Afrikaanse landen vinden de vrijblijvende aanpak van China aantrekkelijker dan de leningen van de in de VS gevestigde financiële instellingen zoals het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank, die leningen verstrekken met daaraan verbonden een hele resem voorwaarden. Onder meer de verplichting van hervormingen zoals privatisering van publieke diensten en opleggen van fiscaal liberalisme. Deze inmenging krijgt wel vaker kritiek omdat ze een inbreuk maken op de soevereiniteit van landen en de belangen van de donorlanden, het Westen, dienen.

China's ervaring in zaken die belangrijk zijn voor Afrika, zoals armoedebestrijding, hebben het land tot een model voor ontwikkeling gemaakt. Rusland stelt, zoals Burkina Faso's president Ibrahim Traore zei, geen voorwaarden aan wapenaankopen, in tegenstelling tot Burkina's traditionele 'partners' zoals Frankrijk.