Honderden demonstranten zijn op 17 februari de Parijse straten op gegaan richting de ambassade van Rwanda om de medeplichtigheid van de Afrikaanse staat aan de grondstoffenwinning en het geweld in het oosten van de Democratische Republiek Congo (DRC) aan de kaak te stellen. Dit is slechts één van de vele recente acties van Congolezen die oproepen tot de bevrijding van hun land.

Congo is generaties lang leeggezogen en geplunderd om de technologische vooruitgang van het Noorden te voeden. België bouwde een deel van zijn oorspronkelijke rijkdom en status als geïndustrialiseerde staat op door in de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw Congolees ivoor en rubber te plunderen. Gedurende deze periode halveerde de Congolese bevolking. De inheemse Congolezen werden onderworpen aan wreedheden, zoals amputaties, als ze niet aan de rubberquota konden voldoen. Dat internationale schandaal dwong het koloniale systeem zichzelf te herdefiniëren en minder duidelijke manieren te vinden om hetzelfde geweld te laten voortduren.

Sinds het midden van de 20e eeuw heeft de koloniale heerschappij plaatsgemaakt voor neokolonialisme. Het geweld dat nodig is om grondstoffen te winnen voor de kapitalistische wereldeconomie heeft een vluchtelingencrisis veroorzaakt: ongeveer 7 miljoen Congolezen zijn ontheemd. Er zijn kinderen gedocumenteerd die naar mineralen graven, zoals kobalt, zodat geïndustrialiseerde landen winst kunnen maken. Ondertussen worden buurlanden Rwanda en Oeganda ervan beschuldigd tussenpersonen te zijn die het Westen helpen toegang te krijgen tot Congolese grondstoffen.

Totdat de DRC vrij is, zullen we blijven vechten, mobiliseren en organiseren, waar we ook zijn.