.
Oorlog door de media is nu een belangrijke taak van de zogenaamde reguliere journalistiek
In 2011 vertelde Obama de media dat de Libische president Muammar Kadhafi "genocide" op zijn eigen volk aan het plannen was. "We wisten ...," zei hij, "dat als we nog één dag wachtten, Benghazi, een stad zo groot als Charlotte (North Carolina, Amerika), een bloedbad zou kunnen ondergaan dat in de hele regio zou nagalmen en het geweten van de wereld zou bezoedelen."
Dit was een leugen. De enige "dreiging" was de komende nederlaag van fanatieke islamisten door Libische regeringstroepen. Met zijn plannen voor een heropleving van onafhankelijk pan-Afrikanisme, een Afrikaanse bank en Afrikaanse munt, allemaal gefinancierd door Libische olie, werd Kadhafi neergezet als een vijand van het westerse kolonialisme op het continent waar Libië de op één na modernste staat was.
Het doel was Khadafi's "bedreiging" en zijn moderne staat te vernietigen. Gesteund door de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk lanceerde de NAVO 9.700 bommenraids op Libië. Eén derde daarvan was gericht op infrastructuur en burgerdoelen, aldus de VN. Er werden uraniumkoppen gebruikt; de steden Misurata en Sirte werden platgebombardeerd. Het Rode Kruis identificeerde massagraven en Unicef meldde dat "de meeste gedode kinderen jonger waren dan tien jaar".
Toen Hillary Clinton, Obama's minister van Buitenlandse Zaken, te horen kreeg dat Kadhafi door de opstandelingen gevangen was genomen en met een mes was verkracht, lachte ze en zei voor de camera: "We kwamen, we zagen, hij stierf!"
Op 14 september 2016 meldde de commissie Buitenlandse Zaken van het Lagerhuis in Londen de conclusie van een jarenlang onderzoek naar de NAVO-aanval op Libië, die zij omschreef als een "reeks leugens" - waaronder het Benghazi-slachtofferverhaal.
De NAVO-bombardementen stortten Libië in een humanitaire ramp, waarbij duizenden mensen omkwamen en honderdduizenden anderen op de vlucht sloegen, en waardoor Libië van het Afrikaanse land met de hoogste levensstandaard veranderde in een door oorlog verscheurde mislukte staat.
Onder Obama breidden de VS hun geheime "special forces"-operaties uit tot 138 landen, oftewel 70 procent van de wereldbevolking. De eerste Afro-Amerikaanse president lanceerde wat neerkwam op een volledige invasie van Afrika.
Het U.S. African Command (Africom), dat doet denken aan de 19e eeuwse Scramble for Africa, heeft sindsdien een netwerk opgebouwd van bevoorrading onder collaborerende Afrikaanse regimes die staan te springen om Amerikaanse steekpenningen en wapens. De "soldaat tot soldaat" doctrine van Africom stelt Amerikaanse officieren aan op elk niveau, van generaal tot laagste officier. Alleen de safari-helmen ontbreken nog.
Het is alsof Afrika's trotse bevrijdingsgeschiedenis, van Patrice Lumumba tot Nelson Mandela, door de zwarte koloniale elite van een nieuwe witte meester tot de vergetelheid werd verdoemd. De "historische missie" van deze elite, waarschuwde de wetende Frantz Fanon, is de bevordering van "een welig tierend maar gecamoufleerd kapitalisme".
Dit was een leugen. De enige "dreiging" was de komende nederlaag van fanatieke islamisten door Libische regeringstroepen. Met zijn plannen voor een heropleving van onafhankelijk pan-Afrikanisme, een Afrikaanse bank en Afrikaanse munt, allemaal gefinancierd door Libische olie, werd Kadhafi neergezet als een vijand van het westerse kolonialisme op het continent waar Libië de op één na modernste staat was.
Het doel was Khadafi's "bedreiging" en zijn moderne staat te vernietigen. Gesteund door de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk lanceerde de NAVO 9.700 bommenraids op Libië. Eén derde daarvan was gericht op infrastructuur en burgerdoelen, aldus de VN. Er werden uraniumkoppen gebruikt; de steden Misurata en Sirte werden platgebombardeerd. Het Rode Kruis identificeerde massagraven en Unicef meldde dat "de meeste gedode kinderen jonger waren dan tien jaar".
Toen Hillary Clinton, Obama's minister van Buitenlandse Zaken, te horen kreeg dat Kadhafi door de opstandelingen gevangen was genomen en met een mes was verkracht, lachte ze en zei voor de camera: "We kwamen, we zagen, hij stierf!"
Op 14 september 2016 meldde de commissie Buitenlandse Zaken van het Lagerhuis in Londen de conclusie van een jarenlang onderzoek naar de NAVO-aanval op Libië, die zij omschreef als een "reeks leugens" - waaronder het Benghazi-slachtofferverhaal.
De NAVO-bombardementen stortten Libië in een humanitaire ramp, waarbij duizenden mensen omkwamen en honderdduizenden anderen op de vlucht sloegen, en waardoor Libië van het Afrikaanse land met de hoogste levensstandaard veranderde in een door oorlog verscheurde mislukte staat.
Onder Obama breidden de VS hun geheime "special forces"-operaties uit tot 138 landen, oftewel 70 procent van de wereldbevolking. De eerste Afro-Amerikaanse president lanceerde wat neerkwam op een volledige invasie van Afrika.
Het U.S. African Command (Africom), dat doet denken aan de 19e eeuwse Scramble for Africa, heeft sindsdien een netwerk opgebouwd van bevoorrading onder collaborerende Afrikaanse regimes die staan te springen om Amerikaanse steekpenningen en wapens. De "soldaat tot soldaat" doctrine van Africom stelt Amerikaanse officieren aan op elk niveau, van generaal tot laagste officier. Alleen de safari-helmen ontbreken nog.
Het is alsof Afrika's trotse bevrijdingsgeschiedenis, van Patrice Lumumba tot Nelson Mandela, door de zwarte koloniale elite van een nieuwe witte meester tot de vergetelheid werd verdoemd. De "historische missie" van deze elite, waarschuwde de wetende Frantz Fanon, is de bevordering van "een welig tierend maar gecamoufleerd kapitalisme".
Klik hier voor het volledige artikel.
Terug