NL
.
Amkoullel - In het voetspoor van de vertellers
Bron: kifkif.be
Amkoullel - In het voetspoor van de vertellers
We cirkelden al een tijdje om elkaar heen, en nu hebben we eindelijk de tijd gevonden om een gesprek te hebben over haar favoriete boek: Aminata Demba mag dit tweede seizoen van This Is What I Read aftrappen. Ze bracht de mémoires mee van de Malinese schrijver Amadou Hampâté Bâ, in het Nederlands verschenen onder de titel Amkoullel - In het voetspoor van de vertellers.

Hoe heeft het boek jou veranderd?

Ik weet niet of het mij heeft veranderd, maar het heeft me versterkt in het pad dat ik al aan het bewandelen was. Intuïtief ben ik op vrij jonge leeftijd, en dan bedoel ik op mijn 18, 19 jaar, zonder echt te weten wat ik aan het doen was wel echt op zoek gegaan naar informatie die ik miste. Ik had een soort besef van: mijn leven begint niet bij mijn geboorte, maar is daarvoor al gestart, en heel dat verhaal maakt eigenlijk wie ik ben. Zonder dat ik het zo kon benoemen.

Maar ik ben dus voor het eerst naar Mali gegaan, en twee jaar later nog eens, en twee jaar later nog eens. En dan voel je toch wel dat het beeld dat je hebt over een land, zeker op zo'n jonge leeftijd en zeker over jouw land, je vaderland of over een continent niet klopt. Dus je hebt informatie gekregen die niet klopt. Je komt daar toe. Je doet ervaringen op en dan denk je: "ik moet dit beeld rechttrekken". Maar om dat recht te trekken moet je onderzoek doen, je moet met mensen praten, je moet weten hoe het in elkaar zit, wat het verschil is, wat de gelijkenissen zijn.

(...)

Hoe was jouw kindertijd?

Mijn kindertijd was vrij oké. Ik heb geen al te grote trauma's. Nu ja, ik heb mijn vader verloren toen ik 9 jaar was. Op die leeftijd had dat natuurlijk een grote impact. Dat was eigenlijk wel een trauma. En toen ik 18 was ben ik mijn moeder ook kwijtgeraakt. Toen werd ik voogd van mijn broer. Ik kreeg heel snel veel verantwoordelijkheden. Maar los van die twee gebeurtenissen heb ik eigenlijk een vrij fijne jeugd gehad. Met leuke ervaringen. Ik ging naar een leuke school en had leuke leerkrachten, en vrienden en plezier. Maar die twee gebeurtenissen hebben mijn jeugd natuurlijk wel getekend.

Je moest heel snel volwassen worden.

Heel snel volwassen, matuur. Met de dood geconfronteerd, omgaan met gemis, het niet meer hebben van... Kinderen zijn heel veerkrachtig, dus dat geluk had ik wel, dat ik door mijn jonge leeftijd ook nog veel veerkracht had. Ook op mijn achttien. Als ik er nu op terugkijk, had ik veel energie om het leven aan te gaan.

(...)

Ik vind het gevaarlijk dat mijn nichten bijvoorbeeld, die 12, 13 jaar zijn, zeggen: "ik ben zoals jullie witte mensen, ik ben van hier, ik ben Belgisch en zie mij alsjeblieft niet als dat ander raar ding", dat vind ik heel gevaarlijk. Dat vind ik ongezond. Ik vind dat we als ouders daar echt over moeten waken, want de scholen doen het niet, de media doen het ook niet. Je moet er echt over waken bij je eigen kinderen of dat zal zich integreren in hun identiteit.
Terug