NL
.
Iedereen heeft belang bij strijd tegen onrecht
Bron: www.nrc.nl
Iedereen heeft belang bij strijd tegen onrecht
In mijn vorige column op deze plek schreef ik dat we allemaal soms stilte nodig hebben. Ironisch genoeg was het afgelopen week allesbehalve stil om me heen. Er vonden 25 strafzaken plaats tegen mijn online bedreigers en daar was veel (media)aandacht voor. Aanvankelijk had ik er zelf niet veel over te zeggen. Hoog tijd dat ik dat wel doe.

Twee jaar geleden deed ik aangifte van duizenden haatreacties onder mijn Facebooklivestream van een antizwartepietendemonstratie, van Kick Out Zwarte Piet (KOZP) in Amstelveen. De reacties waren een rijke mix van doodsbedreigingen, dreiging met verkrachting en racistische drek, gericht aan mij, demonstranten en zwarte mensen in het algemeen.

De avond voor de eerste zitting vernam ik tot mijn schrik dat het Openbaar Ministerie de officier van justitie, waar ik twee jaar contact mee had, van de zaak had gehaald. Een zeldzaamheid. Zij was bij de geseponeerde zaak tegen rapper Akwasi betrokken. Ook zat ze ooit in een bestuur van een antidiscriminatiebureau met Mitchell Esajas, oprichter van de Black Archives maar ook een van de mensen achter KOZP. Dat zorgde voor ophef, omdat ze zogenaamd partijdig zou zijn. De "schijn van belangenverstrengeling" begon op sociale media bij extreem-rechtse accounts en werd door mainstreammedia als De Telegraaf, NOS en Het Parool overgenomen.

Maar, bovengenoemde situaties hebben werkelijk niets gemeen, behalve dat het om drie zwarte mensen gaat die tegen racisme zijn en om een witte officier die discriminatie aanpakt. Je zou bijna denken dat tegen discriminatie zijn in het Wetboek van Strafrecht staat, in plaats van dat de Grondwet discriminatie juist verbiedt.

Ik moet denken aan Saadia Ait-Taleb. De Amsterdamse deradicaliseringsambtenaar die onterecht beschuldigd werd van fraude, omdat het 'verdacht' was dat ze in discretie met andere moslims samenwerkte. In tegenstelling tot 'Willemijn' en 'Roderick'; als die met elkaar samenwerken heet dat gewoon netwerken.

Dat is alledaags racisme. Niet het witte puntmuts dragende, op Facebook scheldende en 'Sieg Heil' roepende soort dat iedereen luidkeels kan afkeuren, maar het soort waarbij het geaccepteerd is om een hele groep mensen van dezelfde afkomst, kleur of religie tot 'probleem' te categoriseren, omdat enkelen zich misdragen.

Of het soort waarbij je als wit persoon met strafblad meer kans hebt op een baan dan persoon van kleur zonder.

En het soort waarbij je als zwart persoon in een strafzaak tegen racistische online haat zo in de schijnwerpers wordt geplaatst dat het bijna is alsof jij degene bent die terechtstaat. Het is pijnlijk eraan herinnerd te worden dat het systeem niet altijd voor jou werkt. En je, zelfs als je alle regels volgt, nog steeds 1-0 achterstaat.

Deze week ontving ik weer talloze haatreacties. En deed extreem-rechts een poging tot 'doxxen', het online gooien van mijn adresgegevens; ondersteund door radicaal-rechtse publicisten als Joost Niemöller. Temidden van strafzaken, waarbij sommigen verkondigen niet vies te zijn van geweld, kan je het doxxen niet anders zien dan als aanmoediging daartoe.

Dat weerhoudt me er niet van tegen onrecht te zijn. Het verzet tegen ongelijkheid is noodzakelijker dan ooit. Maar je betaalt een hoge prijs, vanwege de invloed op werk en welzijn. Het OM stelde dat een schadeclaim niet nodig was omdat ik de opgelopen schade niet zou kunnen bewijzen. Toch blijkt uit onderzoek dat racisme vermoeid en letterlijk ziek maakt. Mensen van kleur weten dat ook zonder onderzoek. Daarom moeten de lasten van het bevechten van onrechtvaardigheid niet bij enkelen liggen. Het moet de verantwoordelijkheid van allen worden. Want uiteindelijk zijn de lusten dat ook.
Terug