NL
.
Racisme: redder van het establishment en wapen tegen de gele hesjes
Racisme: redder van het establishment en wapen tegen de gele hesjes
De voorbije weken werd het nog maar eens duidelijk dat N-VA zich in elk conflict probeert te positioneren als de uitdager van het establishment. Opvallend voor een partij die sinds 2004 deel uitmaakt van de Vlaamse regering en graag meedoet in de benoemingscarrousels, die het vermaarde establishment zo typeren. Toch is er meer aan de hand met N-VA's zogenaamde oppositie tegen de traditionele machtsstructuren. Of dacht u dat die agressieve, suggestief racistische campagne tegen het VN-migratiepact echt een onschuldig foutje was?

Hoewel N-VA steeds laat uitschijnen dat die traditionele machtsstructuren bestaan uit socialisten, politiek correcte elites en activistische rechters, kunnen we sinds Wereldoorlog II en zeker sinds de val van de Berlijnse Muur één duidelijke gemeenschappelijke deler zien bij ons politiek establishment: elke speler in dat establishment bleef trouw aan het kapitalistische systeem. Iets dat voor velen niet eens een politieke vraag is, het is een vanzelfsprekendheid.

Uiteraard was en is er sprake van een terughoudendheid, die zich uit in allerhande sociale en ecologische correcties. Denk hier aan onze sociale zekerheid en subsidies voor hernieuwbare energie. De basis, de liberale-democratie en de kapitalistische economie, waartegen zich het maatschappelijk leven afspeelt, wordt niet bevraagd. Hier toont N-VA zich niet anders dan hun zogenaamde vijanden.

Ze willen zich wel onderscheiden op vlak van identiteits- en migratievraagstukken. Dat was ons al even duidelijk dankzij hun stevige communicatie. Vorige week leek het toppunt alsnog bereikt met een campagne tegen het VN-migratiepact die vrijwel schaamteloos gecopypastet was van een Duits rechts-populistische blog. De racistische ondertoon werd met moeite gemaskeerd.

Hiermee speelt N-VA in op een onbehaaglijkheid die heerst in elke samenleving. Ze putten uit het structureel tekort dat ons niet in staat stelt om onszelf en de ander te begrijpen. Het is onmogelijk om een samenleving of een ander persoon volledig te vatten. Er is steeds een element dat niet te integreren valt in ons begrip van de wereld.

Dit geldt dus ook voor de anderen die we tegenkomen in een samenleving. Zo ook voor eventuele nieuwkomers, waar het migratiepact uiteindelijk om draait. Het is precies door dat onbepaalde in de ander(e cultuur), dat ons irriteert of wakker houdt, dat er ruimte komt voor racisme. Met een dergelijk discours koppel je het onvermijdelijke onbehagen steevast aan het onbekende van de ander, de migrant of vluchteling die opereert als de indringer die onze manier van leven onderuit wil halen.

Concreet betekent dit ook dat elke vraag over het waarom van de vluchtelingenproblematiek ontweken wordt in het debat en de verkiezingscampagne. Hierin verschilt N-VA andermaal niet van diegene die ze menen aan te vallen. Het migratiepact gaat immers niet over de verwoestende socio-economische gevolgen van het kapitalisme in Afrika of de oorlogen om olie en afzetmarkten in het Midden-Oosten.

Neen. Het gaat maximum over het "menselijk en redelijk" behandelen van mensen op de vlucht. Net als alle establishment partijen blijft N-VA hier dus trouw aan het kapitalisme, zelfs in de mate dat het een compleet onzichtbare, vanzelfsprekend norm wordt. Maar zoals gezegd is het dus deze norm waarin een pak geweld besloten ligt.

Het is net hetzelfde onzichtbare, socio-economisch geweld dat de oorzaak is van de beweging van de gele hesjes en dat hen drijft tot "een gewelddadig" protest. Dat geweld is wel duidelijk zichtbaar, maar dat het een rechtstreeks gevolg is van een jarenlang gewelddadig links-liberaal/sociaal-democratisch beleid blijft onder de radar.

Dit is het cruciaal punt om te begrijpen waarom het establishment precies partijen als N-VA en Vlaams Belang nodig hebben op dit moment en waar het racisme zich een trouwe kompaan toont van het kapitalisme. Zij trachten immers het onbehagen te kanaliseren in een anti-migratiediscours waardoor de norm van socio-economische-ongelijkheid, burn-outs en oorlogen gespaard blijft.

De gele hesjes worden integendeel getypeerd door het open karakter van de beweging en de protesten tegen de gewelddadige norm van het establishment: het is niet duidelijk wie ze zijn en wat ze willen. Het gaat bovendien al even niet meer over concrete eisen, wat niet wegneemt dat een bepaalde maatregel de katalysator was van de protesten.

Het zijn twee elementen die het tegenstanders moeilijk maakt om hen aan te vallen of te paaien met nieuwe maatregelen. Tegelijkertijd zorgen die elementen juist voor enorme opportuniteiten, die op zijn beurt ook gevaren zijn. Enerzijds is een geel hesje dragen genoeg om je erbij aan te sluiten en anderzijds zorgt de afwezigheid van concrete voorstellen voor een opening tot iets nieuws. Als je je tenslotte de vraag stelt wat ze nu precies willen, ga je onvermijdelijk met jezelf in gesprek door de stilte van de gele hesjes.

Hierdoor is het een radicaal open strijd die plots de strijd van iedereen wordt. Dit is net de dreiging voor de traditionele politiek en het kapitalisme. Het klassieke anti-establishment discours over identiteit en migratie die de openheid van het evenement van de gele hesjes toedekt met een racistisch discours, is dan precies de redder in penibele tijden voor hetzelfde establishment waar men zogenaamd tegen is. Linkse, emancipatorische politieke projecten zullen zich dus bevinden in deze protesten en niet in het mensenrechtendiscours van tolerantie en menselijkheid, dat niet aan de kern van de zaak wil raken. 
Terug