NL
.
Red de samenleving, steun Gargard en Nourhussen
Bron: nrc.nl
Red de samenleving, steun Gargard en Nourhussen
De journalisten en columnisten Seada Nourhussen (OneWorld) en Clarice Gargard (NRC) krijgen regelmatig een stortvloed van extreme haat over zich heen, omdat ze niet bang zijn zich uit te spreken over racisme in Nederland. Die reacties variëren van racistische en seksistische scheldpartijen tot regelrechte bedreigingen. Nourhussen en Gargard valt deze behandeling ten deel omdat ze de heersende vooroordelen en het alledaags racisme in de Nederlandse samenleving aan de kaak stellen. Elke keer dat zij dat doen, krijgen ze het expliciete bewijs voor hun diagnose via e-mail en sociale media terug. Nourhussen is als gevolg daarvan gestopt met haar column in Trouw, Gargard deed aangifte naar aanleiding van bedreigingen.

Wij, journalisten en opiniemakers, zijn hierdoor geschokt. In een vrije, democratische samenleving moet de vrijheid van meningsuiting verdedigd worden tegen intimidatie. Dit geldt niet alleen voor de meerderheid. Individuen die tot minderheidsgroepen behoren hebben evenveel recht op die vrijheid van meningsuiting. Bedreigingen en continue campagnes van haat maken vrij spreken onmogelijk. Het is belangrijk te erkennen dat het hatelijke, racistische en beledigende commentaar op het werk van Nourhussen en Gargard niet slechts een reactie is op wat zij zeggen, maar vooral op wie het zegt: op het feit dat zij het zijn, twee zwarte vrouwen. Het racisme en de misogynie zijn gericht tegen zowel de boodschap als de boodschappers. Het onvervreemdbare grondwettelijke recht van spreken is echter niet gekoppeld aan geslacht, sociale status of huidskleur. De Grondwet geldt voor elke Nederlander.

In zijn ‘Letter from Birmingham Jail’ schreef Martin Luther King over wat hij zelf als de meest verbijsterende maatschappelijke groep beschouwde in de tijd van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Het waren niet eens zozeer zijn racistische en aartsconservatieve tegenstanders: zij hadden hun lelijke gezicht laten zien, en hij wist waar ze voor stonden. Nee, het waren de mensen, zo redelijk en zo gematigd, die vooral geen gedoe wilden, die hem maanden dat hij de zaak niet zo op de spits moest drijven. King stelde echter keer op keer, tot aan de dag dat hij werd vermoord, dat het Amerikaanse grondwettelijke recht op vrij spreken en demonstreren niet ondergeschikt gemaakt kon worden aan intimidatie, of kon worden opgeschort om de lieve vrede te bewaren. Hij zou zich niet laten tegenhouden.

Het racisme dat Gargard noodzaakte tot aangifte en Nourhussen deed stoppen met haar column is niet slechts een probleem omdat het de uitwisseling van ideeën hindert, of omdat lezers van een interessant perspectief worden beroofd. Het is een probleem omdat de samenleving ermee beschadigd wordt. Hier moet stelling tegen worden genomen. Wij kunnen niet zwijgen over het psychische en verbale racistische geweld waarmee collega’s in het maatschappelijke debat te maken krijgen. Wie zwijgt stemt toe.

„Zolang media, politieke leiders en medeburgers het bestaan van racisme ontkennen en er niet onherroepelijk stelling tegen nemen, legitimeren zij het racistisch geweld dat mij en miljoenen anderen ten deel valt”, stelde Gargard in haar column deze week. Wij, Nederlandse journalisten en opiniemakers, spreken onze solidariteit uit met Seada Nourhussen en Clarice Gargard. En we hopen dat velen, niet alleen schrijvers en publicisten, maar ook politici en anderen zullen volgen.
Terug