NL
.
'De waarheid' zeggen, zoals De Wever doet, is manier om racistische uitspraken te maskeren
Bron: vrt.be
'De waarheid' zeggen, zoals De Wever doet, is manier om racistische uitspraken te maskeren
De Antwerpse burgemeester Bart De Wever (N-VA) kwam de afgelopen maanden zelden in de media met een interview, maar als dit gebeurde ging het vaak over de strijd tegen drugs in Antwerpen. Opvallend bij die interviews is dat hij het drugsprobleem telkens relateert aan een bepaalde bevolkingsgroep. In dit falend drugsbeleid wordt, zoals in elk falend beleid van de N-VA, een zondebok gezocht. Als het niet de schuld van links is dan is het wel de schuld van de Belgo-Marokkaanse gemeenschap. Een precedent dat polariserend en zorgwekkend is.

Burgemeester Bart De Wever zei in een interview op Radio 1: "We dreigen ook een bevolkingsgroep te verliezen, omdat de lokroep om snel veel geld te verdienen zo groot is. Dan gaat het bijvoorbeeld om de Marokkaanse cannabisclans die nu inzetten op cocaïne. Jullie gaan nu zeggen dat ik stigmatiseer, maar dat wil ik zeker niet doen. Ik zeg alleen de waarheid."
Eenzijdige observatie

"De waarheid vertellen", zoals meneer De Wever het stelt, is voor veel rechtse politici een manier geworden om stigmatiserende en racistische uitspraken te maskeren onder de noemer van de absolute waarheid die onweerlegbaar is, en dus zijn alle bijbehorende immorele citaten gerechtvaardigd.

Antwerpen en drugs
Het lijkt erop dat de waarheid een eenzijdige observatie is van feiten die mensen in een machtspositie, in deze context de voorzitter van de grootste partij van het land en een burgemeester van een grootstad, de absolute volmacht geeft om elke vorm van ethiek en respect buitenspel te zetten. Alsof we in een maatschappelijk verdrag bedongen hebben om bij de zogenaamde waarheid niet te reageren op alle immorele en soms zelfs strafbare daden en het geheel te accepteren.

Racistisch en gevaarlijk
Op het eerste zicht zijn zo'n uitspraken onschuldig. Men benoemt toch enkel het probleem, dat overduidelijk is toch? Zo'n herhaaldelijke uitspraken die strafrechtelijke daden linken aan afkomst of etniciteit zijn niet alleen racistisch maar ook gevaarlijk.

Dit soort frenologisch denken stigmatiseert en culpabiliseert een bevolkingsgroep in haar geheel. Zie bijvoorbeeld de tweet van Staatsecretaris van Asiel en migratie Theo Francken die het gooien met stenen relateert met de Arabische identiteit, of het herhaaldelijke verband dat burgemeester Bart De Wever legt tussen het drugsprobleem en Belgen met Marokkaanse migratieachtergrond zoals hierboven al is aangehaald. Hiermee verlaat men het essentieel socio-economisch aspect en wordt de probleemstelling enkel gericht op het etnische, alsof Marokkaan-zijn je een genetisch voordeel geeft in het handelen in drugs. Ik kan mij geen enkel voordeel bedenken bij zo'n uitspraken.

Ook de oppositie laat zich vangen
Het leggen van dit soort verbanden kan mijns inziens geen enkele reden hebben buiten bewust willen stigmatiseren en polariseren. Zeker als we dit bij bepaalde partijen en politici vaker zien terugkeren. Ook de oppositie laat zich vangen en negeert dit soort uitspraken. Alle kopstukken van de lokale partijen hebben gereageerd op het interview van De Wever, maar niemand die het noodzakelijk vond om dit soort racistische uitspraken te veroordelen.

Dit toont nog maar eens aan dat bij "het zeggen van de waardheid" zelfs de mensen die beweren het op te nemen voor deze groepen het niet noodzakelijk vinden om hierop dieper te reageren. Waardoor men voor de zoveelste keer minderheidsgroepen in onze samenleving zich minderwaardig laat voelen.
Geografisch, niet etnisch

We kunnen echter niet ontkennen dat bepaalde wijken gekend zijn voor verhoogde activiteiten in drugshandel en drugsgerelateerde misdrijven. Het probleem en de oplossing moeten dan ook geografisch gezocht worden en niet etnisch zoals sommigen ons willen doen denken. Het zijn juist die mensen die we nodig hebben in de strijd tegen criminaliteit. Hen criminaliseren zal enkel nadelige gevolgen hebben voor de veiligheidsdiensten die hun leven riskeren om de criminaliteit in de straten aan te pakken.

Globaal gezien heeft drugs geen enkele kleur of nationaliteit. Het grote probleem speelt zich op het socio-economische niveau af. Bepaalde landen zoals Mexico en Colombia hebben een beter milieu voor het kweken van drugs dan andere landen en zelfs in die landen zie je dat drugshandel een zonde is van socio-economisch zwakke bevolkingsgebieden.

Het probleem bekijken vanuit een wijkgericht oogpunt is niet alleen operationeel voordeliger, maar het stopt eveneens die collectieve schuldvraag gebaseerd op iemands identiteit.

Verschillende studies hebben het verband aangetoond tussen armoede en drugs (handelen en consumeren). Echter willen onze politici die link niet inzien of geloven. De vele studies die the war on drugs een "big failure" noemen zijn wonderbaarlijk voorbij onze beleidsmakers gepasseerd. In Antwerpen zijn cijfers zonder echte betekenis belangrijker dan een inclusieve samenleving. Men spreekt van een recordaantal gevatte kilo's cocaïne en arrestanten, maar men vergeet het recordaantal drugs dat door de straten van Antwerpen stroomt erbij te vermelden.

Preventief werken
Er wordt teveel aan symptoombestrijding gedaan in plaats van aan preventief werken. Het preventief werken zoals depenaliseren van bepaalde verdovende middelen en meer investeren in jeugd- en straathoekwerk wordt van tafel geschoven om plaats te maken voor een repressief beleid dat de afgelopen 5 jaar enkel meer schietpartijen heeft uitgelokt en drugshandel heeft gestimuleerd. Met als kers op de taart dat criminele daden worden gelinkt aan een etnische identiteit.

De vraag is dus niet: Bij welke nationaliteit of etniciteit het probleem veel voorkomt? Maar wel: Hoe we de wortels van alle criminaliteitsproblemen kunnen bestrijden zonder het stigmatiseren en culpabiliseren van een bepaalde groep? De manier waarop onze politici vandaag communiceren over problemen zal de problemen enkel vergroten in plaats van oplossen.
Terug