.
'Iedereen die zwart is, moet twee keer zo goed zijn. Elke zwarte snapt dat'
Bron: parool.nl
Edzard Koole zat nog in de hypotheken toen hij een nieuwe persoonlijk assistent zocht. Nou, er was wel een jongen, twee studies achter de rug: 'Maar hij is wel een Afghaan.'
Koole liet de jongen op gesprek komen, helemaal prima, en vroeg of hij maandag kon beginnen. De jongen was eerst verbaasd, daarna emotioneel. Tweehonderd brieven had hij gestuurd, op de meeste was niet eens een reactie gekomen, en nu dit.
Daarna kwam minder-minder-minder en Koole had zijn motivatie gevonden. Het Diversity Diner.
Jonge, talentvolle kandidaten met een niet-westerse achtergrond schuiven aan tafel aan bij acht grote bedrijven. Denk: Schiphol, Achmea, NautaDutilh, Nationale Nederlanden. Solliciteren en ondertussen wat lekkers te eten erbij.
Koole had de bedrijven snel genoeg gevonden, maar naar de studenten was het nog best even zoeken. Dat deed Melvin Tjoe Nij: "Alles wat multicultureel is, moet bovengemiddeld goed zijn. Anders heb je een vooroordeelbevestigend effect."
Is dat echt zo?
"Iedereen die zwart is, moet twee keer zo goed zijn. Elk zwarte snapt dat. Geen enkele blanke snapt dat."
En ik ondertussen maar denken: kan ik dat wel opschrijven, elke zwarte.
"We gebruiken multicultureel, maar de strekking is hetzelfde."
Maar het is gelukt, acht tafels, 120 genodigden. Koole: "Als één per tafel een werkplek of stage krijgt, is dit al een groot succes. Het Diversity Diner moet een begrip worden. Volgend jaar hebben we al tien bedrijven erbij, Shell bijvoorbeeld, niet de minste."
Tjoe Nij: "Maar een kandidaat zei ook: 'Is dit voor de sier, of komt er echt een vervolg?' En dat was niet negatief, dat was sceptisch. Dat kwam door ervaringen uit het verleden."
Koole wenst iedereen een ontspannen diner. "Iedereen is een beetje nerveus, je zit dadelijk toch aan tafel met de ABN Amro, dat wil iedereen wel. Mijn neefje van 23 is stikjaloers. 'Nee,' zei ik, 'jij mag niet. Jij bent wit'." Een grap die in dit gezelschap niet tot grootschalig dijenkletsen leidt.
Nog even dit, ik kan het niet laten. Prem Radhakishun loopt eveneens rond, met een roze plopkap van PowNed - ook een carrièremove. In alle vriendelijkheid: "Jongen, je wilt niet weten hoeveel ik betaald krijg om onzin uit te kramen."
Maar op de foto wil hij niet. Prem is boos, beledigd. Afgelopen jaar tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Amsterdam in het Scheepvaartmuseum maakte ik een foto van hem, en die kwam niet in de krant, alleen op internet. Sindsdien, ook nu dus nog, heeft hij me in de ban gedaan.
Schitterend. Ik vertel het vooral als illustratie van wat ik voortdurend meemaak.
Televisie, en wat het met je doet.
Koole liet de jongen op gesprek komen, helemaal prima, en vroeg of hij maandag kon beginnen. De jongen was eerst verbaasd, daarna emotioneel. Tweehonderd brieven had hij gestuurd, op de meeste was niet eens een reactie gekomen, en nu dit.
Daarna kwam minder-minder-minder en Koole had zijn motivatie gevonden. Het Diversity Diner.
Jonge, talentvolle kandidaten met een niet-westerse achtergrond schuiven aan tafel aan bij acht grote bedrijven. Denk: Schiphol, Achmea, NautaDutilh, Nationale Nederlanden. Solliciteren en ondertussen wat lekkers te eten erbij.
Koole had de bedrijven snel genoeg gevonden, maar naar de studenten was het nog best even zoeken. Dat deed Melvin Tjoe Nij: "Alles wat multicultureel is, moet bovengemiddeld goed zijn. Anders heb je een vooroordeelbevestigend effect."
Is dat echt zo?
"Iedereen die zwart is, moet twee keer zo goed zijn. Elk zwarte snapt dat. Geen enkele blanke snapt dat."
En ik ondertussen maar denken: kan ik dat wel opschrijven, elke zwarte.
"We gebruiken multicultureel, maar de strekking is hetzelfde."
Maar het is gelukt, acht tafels, 120 genodigden. Koole: "Als één per tafel een werkplek of stage krijgt, is dit al een groot succes. Het Diversity Diner moet een begrip worden. Volgend jaar hebben we al tien bedrijven erbij, Shell bijvoorbeeld, niet de minste."
Tjoe Nij: "Maar een kandidaat zei ook: 'Is dit voor de sier, of komt er echt een vervolg?' En dat was niet negatief, dat was sceptisch. Dat kwam door ervaringen uit het verleden."
Koole wenst iedereen een ontspannen diner. "Iedereen is een beetje nerveus, je zit dadelijk toch aan tafel met de ABN Amro, dat wil iedereen wel. Mijn neefje van 23 is stikjaloers. 'Nee,' zei ik, 'jij mag niet. Jij bent wit'." Een grap die in dit gezelschap niet tot grootschalig dijenkletsen leidt.
Nog even dit, ik kan het niet laten. Prem Radhakishun loopt eveneens rond, met een roze plopkap van PowNed - ook een carrièremove. In alle vriendelijkheid: "Jongen, je wilt niet weten hoeveel ik betaald krijg om onzin uit te kramen."
Maar op de foto wil hij niet. Prem is boos, beledigd. Afgelopen jaar tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Amsterdam in het Scheepvaartmuseum maakte ik een foto van hem, en die kwam niet in de krant, alleen op internet. Sindsdien, ook nu dus nog, heeft hij me in de ban gedaan.
Schitterend. Ik vertel het vooral als illustratie van wat ik voortdurend meemaak.
Televisie, en wat het met je doet.
Terug